Home sweet home

Nadat we terug kwamen van de trek stonden de resterende dagen in het teken van de administratie. Alleen hadden wete kampen met een stroomtekort. Geen stroom, kan je beter zeggen. Dus geen data invoeren en daar liggen ze zo op achter. Ik kan me enigszins begrijpen waar dat aan kan liggen. Gelukkig is er nog genoeg te doen: de herbarium nakijken of er geen schimmel op de verzamelde bladeren zit, de silica branden, het huis opruimen, boodschappen doen... Je verveeld je niet hier. Af en toe is er ook tijd om een boekje te lezen.

Een paar dagen voordat we weggingen moesten Tori en ik nog onze tickets regelen. Het was in principe al geregeld, maar we moesten een internetverbinding hebben om alles te checken. Daarvoor moesten we naar Bukit Lawang. De goedkoopste manier om te internetten is met je laptop naar het kindertehuis te gaan. Dit kindertehuis is opgezet door Saskia en Itok. In dit tehuis zitten kinderen die wees zijn geworden door de tsunami. Het bleken er meer te zijn dan ze hadden gedacht en toen zijn ze met het plan gekomen om een kindertehuis te bouwen. In Nederland hebben ze fondsen opgericht en zelf hebben ze meerdere banen gewerkt om geld te sparen voor hun project. Op www.kindertehuisbukitlawang.nl kan je lezen hoe het project nu loopt. Om niet compleet afhankelijk te zijn van giften, verhuren ze een paar kamers en hebben ze een klein restaurantje. Dus mocht je in de buurt zijn, schroom niet om hier langs te komen!

Op 14 februari was het project bij
de orang oetangs helaas afgelopen. Had graag wat langer willen blijven, maar het project is maar voor 2 weken. Er is nog zoveel te doen daar, maar goed het is niet anders. Het was ondertussen tijd geworden om richting Medan te gaan. Heel toevallig hadden Nikhil, Tori en ik dezelfde vlucht naar Kuala Lumper. Aangezien we redelijk wat tijd overhadden, zijn we met al onze bagage naar Sun Plaza gegaan. Hier hadden ze wifi en aangezien dit in een restaurant was, waren dat 2 vliegen in 1 klap. Ik kreeg een uur om te gaan shoppen, maar helaas had ik niet veel geluk. Doordat het Chinees Nieuwjaar was geweest, waren veel winkels gesloten. Maar wel weer een wat westers eten voor de verandering ;p

Met AirAsia naar Kuala Lumper. WEER vertraging natuurlijk. Nikhil werd opgehaald door zijn oom e Tori en ik zijn met de taxi richting dse hostel gegaan waar ik al eerder was geweest. Op de dag dat we terug waren gekomen van de trek, had ik mijn telefoon in de wc laten vallen. Deed helemaal niks meer! WTF ik heb al mijn nummers etc opgeslagen op mijn mobiel. Ik was naar KUL gegaan, om die mensen op te zoeken die ik op Langkawi ontmoet had. Alleen had ik geen nummers meer. Ik had ze al per sms laten weten dat ik zou komen, alleen wist ik mijn vluchtgegevens nog niet. Nu kon ik niet meer controleren of ze mij al terug hadden ge-smst. Gelukkig had Tori een ipod touch waarop ze wifi had. Snel een emailtje verstuurd en hopen dat ze mijn berichtje zouden ontvangen. De dag erna heb ik de allergoedkoopste telefoon gekocht die ze hadden (20 euro) en nu kon ik mijn maleisische sim gebruiken.

Angie had ik al gauw te pakken en die zei dat ik mij tas moest pakken en dat ze mij kwam ophalen. Ik kon de laatste dag bij haar blijven. Ik heb ook nog een deel van haar familie ontmoet en het was een leuke manier om mijn vakantie af te sluiten. De vlucht terug was bout! Heb 2 uurtje geslapen en het mooie was, is dat ik gelijk aan de slag moest als ik aan kwam. We landden op de polderbaan en daardoor was ik een kwartier te laat. Was wel vreemd hoor, eerst een paar collega's tegen komen die op weg waren naar een vlucht en ze daarna weer in de kantine zien. Ze begrepen er niets van dat ik al gelijk aan de slag was. Heb niet veel dagen meer en ik kom dan wel weer gelijk in mijn ritme. Ik had echt een gevoel van een vreselijke kater, maar dat is de jetlag. Pfffff, volgende keer toch anders regelen. Een reis zoals deze doe je maar 1 keer en ik kan het iedereen aanraden.

Tot de volgende reis!!