Jogjakarta en Jakarta

Jammer genoeg had ik niet meer tijd met mijn familie op de luchthaven van Surabaya. Er staat mij nog meer familie te wachten op Java. Jakarta om precies te zijn. Alleen maak ik eerst een stop in Jogjakarta om de Borobudur te bezoeken. Tja, in India de Taj Mahal gemist en in Laos niet naar Luang Prabang geweest. In de taxi in Jogja met de neus op de feiten gedrukt door de meest aardige taxi chauffeur. Niet dus!! Hij mompelde iets over kecil en hij keek richting mijn borst. Ja, ik weet dat geen c cup heb, maar ik hoef er niet mee geconfronteerd te worden, vooral niet door een taxi chauffeur. Liet me afzetten bij een guesthouse waar ik via via over gehoord had. Alleen waren de goedkope kamers al vergeven. Wat ze nog hadden lag boven mijn budget, dus op zoek naar iets anders. Gelukkig had ik al snel iets gevonden. Ze hadden daar zelfs een zwembad! Had gelijk een tripje naar de Borobudur en de Prambanan tempel geregeld voor de volgende ochtend. Had alleen 2 dagen uitgetrokken voor Jogja, dus dit kwam goed uit. Moest wel vroeg op, maar ik moest 2 uur in de auto zitten. Dan maar in de auto wat snurken.

Half 5 stond de auto al voor de deur. Ik had een sunrise toer geregeld, maar die ging ik voor geen goud halen. Rond 6 uur is de zon al op! Maar goed, dat is zeker zo genoemd om toeristen te trekken. Die gaan sowieso wel,dus waarom sunrise tour…… We waren met z’n 5-en: 2 Canadezen, 1 Brit en een Australische. De Borobudur is pas om 6 uur geopend voor publiek. Man, er waren al veel mensen op de been. Dat wordt dus moeilijk om een mooie foto te maken. Ik kan niet alles hebben, dus dan moet het maar met wat locals op de achtergrond. Weer de fantastische toeristenprijs betaald, maar we kregen wel een kopje thee of koffie voor nop. Wauw, wat een luxe. We hadden een gids ingehuurd en lieten ons rondleiden. We werden constant bestookt met vragen van scholieren die op schoolreis waren. Helaas hadden we niet veel tijd om foto’s te maken, want we moesten nog door naar de andere tempel. Eerst wat eten, want we hadden nog niet ontbeten. De andere tempel deed mij denken aan Angkor Wat maar dat is niet zo verbazingwekkend, want dat was ook de Kmer bouwstijl. Vond de Prambanan tempel mooier/indrukwekkender dan de Borobudur. Maar dat is persoonlijk. Ook bij deze tempel hadden we een gids ingehuurd. Als je de kosten deelt, valt het allemaal wel mee. Je krijgt wel meer informatie over het complex. Weer gestalkt door scholieren en niet veel tijd om foto’s te maken. Pffft… Nadat we terug waren, ben ik alvast een treinkaartje gaan kopen om naar Jakarta te gaan. We hadden met z’n allen over wat voor plannen iedereen had, na Jogja. De Canadezen gingen de dag erna terug. De Brit ging ook verder en de Australische wilde nog een toer maken voordat ze door ging naar Bandung. Hmmmm, dat is interessant. De stoute schoenen aangetrokken en samen een tour geboekt om de Merapi vulkaan te beklimmen. Alleen moesten we dezelfde avond al weg om bij de vulkaan te komen. Om 10 uur werden we bij onze hotel opgehaald.
3 uur rijden en dan zouden we om 01.00 uur beginnen met de klim. Heb eerst wat eten gehaald en heb geprobeerd om wat te slapen. Helaas geen oog dicht gedaan, maar wel lekker gelegen. Misschien had ik niet eerst moeten eten. Maar goed, ik moet toch wel wat energie hebben om die vulkaan te beklimmen. Mijn heuptasje ingepakt, mijn thermoshirt en regenjas mee. Heb ik alles?? Als ik wat ben vergeten, dan heb ik dike pech geloof ik. Daar kan ik niks meer krijgen. Wat is het toch met die chauffeurs? Hebben ze allemaal haast ofzo. We hadden er nog geen 2 uur over gedaan geloof ik. Yup, was wagenziek aan het worden door al die bochten. Gelukkig heb ik niet overgegeven, maar voelde me wel behoorlijk rot. We moesten tot 1 uur wachten, voor het geval dat er nog meer mensen zouden komen. Er kwamen nog 3 andere mee. Toen we aankwamen was het behoorlijk frisjes. Probeerde het zolang mogelijk uit te stellen om mijn thermoshirt aan te trekken. Nog geprobeerd om wat te slapen op de bank, maar ik had het te koud. Om 1 uur gingen we op pad. We begonnen gelijk met klimmen. Het was nog erger dan de tocht die ik ieder jaar in Luxemburg loop. 100 keer erger! Er kwam geen eind aan die klim. Ik ben wel wat gewend, maar dit was behoorlijk pittig. Ik begon me me ook steeds slechter te voelen om 1 of andere redden. Wat paracetamol er tegenaan gegooid, maar dat hielp niet echt. Ik kwam niet goed mee tijdens de klim en op een gegeven heb ik het opgegeven. Hoefde alleen nog maar 5 kilometer tot de top boehoe. Ik kon echt niet meer, voelde me zo beroerd. Moest overgeven, kreeg verhoging en rillingen. Maar niet door de kou, want ik liep te zweten als een otter. Fiets, waar had ik nou weer last van? 1 van de gidsen is bij mij achter gebleven. We moesten wachten totdat het licht werd. Het was te moeilijk om weer terug te gaan en ik kon echt niet meer. De gids heft zo goed en kwaad als het kon geprobeerd om het mij comfortable te maken. Maar dat lukte niet echt. Tegen een uur of 6 zijn we naar beneden gegaan. Paar keer uitgegeleden, maar gelukkig niks gebroken. Terug bij ons startpunt eerst meer paracetamol gekocht en ben toen gaan slapen. De andere kwamen rond 10 uur terug en om 12 uur was ik terug in mijn hotel. Mijn thermometer tevoorschijn getoverd en die gaf aan dat ik 40.6 graden koorts had. Jeemig, dat is wel veel en ik moest nog de trein pakken die avond. Heb toch maar de kamer aangehouden, want ik wist van gekkigheid niet hoe ik moest liggen. Had ook nog eens diarree en dat na 2,5 maand reizen ziek worden is echt zo irritant. India overleefd zonder enig probleem. 3 weken Indonesie ook niet. Voedselvergiftiging denk ik, maar ik ben geen dokter. Was zo blij dat er niemand naast mij zat in de trein, dus kon ik languit op de bank liggen. Zo goed en kwaad als het kon. Had nog steeds tegen de 40 graden koorts en nog een reis van 7 uur voor de boeg.

Werd in Jakarta gelukkig opgehaald door mijn neef. Hij vond dat het station waar ik aan kwam niet echt een plek om ‘s morgens vroeg om 4 uur rond te hangen. Was een uur rijden naar zijn huis en werd daar met een kop the naar bed gestuurd. Zodra ik wakker was, zou zijn vrouw met mij naar het ziekenhuis gaan. Jah, voedselvergiftiging. Met antibiotica en pillen voor mijn maag ging ik weer terug. Daar gingen mijn plannen voor Jakarta. Maar niet getreurd, als de berg niet naar Mozes komt… De familie is langs gekomen om hun nichtje uit Nederland te bezoeken. Hoe lullig kan je je voelen. Ik moet wel zeggen dat het heel erg comfortabel was. Zat in huis bij iemand die ik kende en er werd voor mij gezorgd. Ik hou erg van bubur (rijstepap), maar na 4 dagen kwam het mijn neus uit. Het doet wel wonders voor je maag, dat wel. De tijd begon te dringen. Ik moest op 1 feb in Medan zijn, omdat mijn project met de orang oetangs zou beginnen. Hoe ging ik dat doen? Ik voelde me nog steeds niet lekker. Liep leeg aan 1 kant en had een maag die ik heel graag met iemand anders wilde ruilen….