Kuta Beach en Gili Air

Geen rust in mijn reet, dus een nieuwe rent-a-friend gezocht en hup op een brommertje richting Kuta Beach.. Na ruim 1,5 uur kwamen we op een mooi strand. Heeeeel rustig, alleen lokale kindjes die lekker aan het badderen waren en 1 tourist. Arlene dus.Op weg naar dit strand zag ik een luchthaven in aanbouw. Echt het zou zonde zijn, als dit net zoals Kuta op Bali wordt. Ik hoop zo van niet, maar je kan er niet omheen helaas. Ben benieuwd hoe lang het duurt... Het zand is hier apart...Allemaal kleine korreltjes. Wilde wat meenemen, maar dat mag niet ;p Jaja mensen, zand mag je niet meenemen vanuit het buitenland. Ook strandzand niet! Anderhalf uur op het brommertje terug. Onderweg nog bij Sade lngs gegaan. Nee niet de zangeres. Sade is een dorp, wat bekend staat op het weven. Op het strand heb ik een kleedje gekocht bij Karina en Natasja, omdat ik het een beetje zielig vond dat er geen klandizie was voor ze. Ook een beetje met het oog op het bezoek aan het weversdorp, had ik dit achter de hand als ze vroegen of ik wat wilde kopen. Bj dit dorp komen bussen met toeristen langs, dus die krijgen hun portie wel. Het schijnt dus dat ik op Lombok ook familie heb zitten en die heb ik in de loop van de middag gebeld. Ze komen vanavond langs! Ze waren laat gekomen en zoals het al de hele vakantie gaat: wijziging van de planning. Wat gebeurd er... Vraagt mijn nichtje of ik met hun mee wil komen naar hun huis, al was het maar voor 1 uurtje. Okay dan! Arlene mee de auto in. Een rit van bijna een uur haha. Vraagt Nana of ik misschien niet wilde blijven slapen. Eerst wat eten en dan slapen en morgen brengt ze me weer terug. Ik had namelijk al een afspraak om 7 uur met Darwis om mij naar Bangsal te brengen. Had namelijk gelezen dat de Gili eilanden fantasisch zijn. Mooie witte stranden en mooi snorkel en duikgebied. Ik heb toch een beetje een deadline. Ik had met nichtje Henny afgesproken dat ik haar zou opzoeken in Jakarta voordat zij terug naar Makassar zou gaan. Het zou weer een bliksembezoek zijn. Mijn tante is er en nog 2 andere nichtjes, dus 4 voor de prijs van 1 hahahaha.

Ben blijven slapen en de volgende morgen om 5 uur opgestaan. Was rond half 7 terug en slaapdronken op de brommer gestapt. Gelukkig houdt Darwis rekening met mij en rijdt voorzichtig richting Bangsal. Het is kronkelweg door de bergen naar de haven. Af en toe zitten er erg slechte stukken weg tussen, maar dat is geloof ik overal ;p Was nog iets te vroeg om een kaartje te kopen voor de boot. Zo Nederlands als ik ben, koop ik een kaartje voor de publieke boot. In dit geval betekende dit wachten totdat er 25 zielen zijn die naar het eiland Gili Air willen. O ja het is Aier in de zin van Water (Air is water op z’n Indonesisch) mijn familie heeft er hartelijk om moeten lachen. Sommige mensen weten dat ik bezig ben met het lezen van de serie van Stieg Larsson. Zodra we in Bangkok waren, ben ik op zoek gegaan naar deel 3. Ik had net deel 2 uit en ik was zo benieuwd naar deel 3. Echt nergens te krijgen terwijl je in Nederland ermee dood gegooid wordt. Nou Azie loopt er nog niet warm voor...Helaas pindakaas. Had een boek in India gekregen om te lezen. Deze had ik uit en zocht hier in het boekenhoekje naar een boek wat ik mee zou kunnen nemen naar Gili. Kan nog steeds niet het water in, maar ik kan wel van het uitzicht genieten natuurlijk. Pootje baden gaat ook nog wel denk. Dus boekje lezen onder het genot van een sapje en wat te eten of course. Wat ligt er pontificaal op de plank: The girl who kicked the hornet’s nest.... Joepie!!!!!!!! Dit was gisteren dus gebeurd en ik ben in het boek gaan lezen totdat het donker werd. Het licht deed het niet en ik kon niet zo snel mijn zaklamp vinden. Een kaarsje is gezellig maar je kan er niet een boek bij lezen. O ja ik had nog niet verteld dat mijn bungalow erg mooi is en super onpraktisch. Losse bedden, muskietennet en een eigen toilet + douche. Alleen is de badkamer buiten, in de open lucht. Leuk hoor zo’n sterrehemel als ik naar de wc ga, maar niet als het regent en bliksemt. De eerste nacht dat ik hier zat werd ik midden in de nacht wakker van een donderslag zo hard. Ik heb er nooit echt last van, maar ik werd er gewon wakker van. Maar goed, moest dus naar de wc en ik heb geen plu meer. Die ben ik dus vergeten in Makassar. Heb wel een regenjas. Zie je het voor je: een donker meisje met een rood regenjasje op de wc?? Nou ik niet, dus heb ik gewacht totdat de bui over was.

Kan je nog wijs uit mijn verhaal??

Het komt erop neer dat ik nu leesvoer had voor op Gili.

Ik moest wachten totdat er genoeg mensen waren voor de boot, dus ben ik maar gaan lezen. Iedere keer als er een kaartje werd verkocht werd dit omgeroepen. Op een gegeven moment was de boot vol. Letterlijk. Ik dacht dat we dus met z’n 25-en zouden zijn met de kapitein erbij. Nu pas begrijp ik de verhalen als je lees dat er een boot is gezonken waar veel te veel mensen opzaten. Zo gaat het. Er worden kaartejs verkocht, maar onderhands krijgt de kapitein geld toegeschoven, zodat de mensen die te laat waren om een kaartje te bemachtigen toch mee kunnen. Ik ben gestopt met tellen bij 40 en dan heb ik niet de vracht mee gerekend. Crisis! Ja, zo gebeuren die dingen. Op Gili ben ik op zoek gegaan naar een beschut plekje om mezelf neer te vlijen met het boek. Eten en drinken bestellen en de tijd niet vergeten. Om 3 uur gaat de laaste boot terug. Heb het boek uitgelezen, heb pootje gebaad, lekker een hapje gegeten en heerlijke sapjes gedronken. Om 2 uur richting de haven gelopen. Kon gelijk mee. Volgens de mensen was dit de laatste boot terug. Ik snap er af en toe niks meer van die schema’s hier. Terug in Bangsal zat ik met het probleem om terug in Senggigi te komen. Ik had namelijk met Darwis af gesproken dat ik een taxi terug zou nemen. Uiteindelijk in een taxi beland met 2 Francaises Rosa en Renee. Zij moesten naar de luchthaven en hun taxi kwam langs Senggigi. Kon met hun de kosten delen, dat was wel prettig. Mijn hemel wat een rit! Wat ik met Darwis bijna een uur over had gedaan, deed deze er 20 minuten over. Kan je nagaan...Mijn knokkels zagen wit van het vasthouden. Heb niet hoeven spugen, dus dat viel mee. Ben wel eerder uitgestapt. Ook met het oog op eten. Ik wilde nog wat te eten halen. Waar ik was uitgestapt was een kleine supermarkt. Mijn nichtje wilde eigenlijk dat ik zou uitchecken en bij hun bleef slapen. Dat zag ik nou niet echt zitten: op een matrasje met de bediende. Geen airco of fan en dan volledig gekleed daar liggen doodzweten?! Euh nee, dank je wel voor de uitnodiging, maar dan lig ik liever koel onder mijn muskietennetje in mijn ondergoedje. Vrij in mijn doen en laten en ach ja, het is goed bedoeld natuurlijk. We zijn uit eten gegaan en de volgende dag zouden ze mij naar de luchthaven brengen.

Dit ging natuurlijk ook niet volgens plan. Ik zou om 10 uur worden opgehaald. Mijn vlucht zou pas om 5 uur gaan, maar ik ging kijken of ik mijn ticket kon omruilen. De route was Mataram-Surabaya-Jogjakarta. Wat is er mis mee, vraag je dan af. Niks mis mee hoor. Het kan namelijk niet anders. Alleen heeft Arlene familie in Surabaya. Deze komen naar de luchthaven om mij te ontmoeten. Heb dan alleen 2 uur met ze. Als ik mijn ticket om kan zetten heb ik 4 uur met ze. Iedere minuur is meegenomen. Was pas om 11 uur opgehaald. Het beroemde jam karet verhaal.

Helaas had ik een promo ticket en die kon niet meer gewijzigd worden. Dus..... Tot 5 uur wachten. De auto in, eerst de rest van de familie ophalen en richting restaurant. Onderweg eerst neefje van school halen. Nana had gevraagd of ik misschien wat in de klas wilde vertellen over mijn reis. Mijn neefje zit op een internationale school en daar leren ze al Engels op een jnge leeftijd. Het was echt heel leuk. Vooral toen ze vragen mochten stellen. Een meisje vroeg hoe lang het vliegen was van Nederland naar Indonesie en toen ze hoorden dat het rond de 20 uur was, vielen ze zowat letterlijk van hun stoeltje hahaha. Na wat foto’s gingen we naar een restaurant waar ze een koud waterbron hadden. Schijnt heel wat te zijn geloof ik. Het viel mee, maar voor de familie is het heel wat. Na het badderen (ik niet, mij te koud!) op weg naar een tempel. Daar schijnen ze paling te hebben. Of ze heilig zjn weet ik niet, maar ze zwemmen wel in de heilige bron rond. Toen werd het echt hoogtijd om naar de luchthaven te gaan. Mijn tassen opgehaald en hup richting de luchthaven. Het is heel leuk om familie op te zoeken, maar je komt er zwaar beladen van terug. Ik had kadootjes meegekregen voor mijn ouders. Dat is iets waar ik aan moet wennen. Wat een gewicht! Tas is 3 kilo zwaarder dan de heenweg. My goodness... Op Java zit nog meer familie die ik op ga zoeken. Moet nog een kleine maand mensen! Lion Air moet echt iets aan die vertragingen gaan doen. Weer een uur naar de maan. Dat er familie op mij aan het wachten is, weten zij natuurlijk niet –zucht- Resultaat: krap 45 minuten op Surabaya airport met de familie. Dit was echt een flitsbezoek. Echt zo lief dat ze met z’n allen naar de luchthaven waren gekomen. Snel bij Kentucky wat eten met z’n allen en toen moest ik echt gaan rennen. Ik had nog geen boardingkaart gehaald voor het stukje Surabaya naar Jogja. Net op tijd! Alleen ging de vlucht een uur later de lucht in dan schema. F#@$