Toraja

Was trouwens nog heel een gedoe toen ik uit Manado terug kwam. In Makassar ben je overgeleverd aan de luchthaven taxi als er niemand is die je komt ophalen. Aangezien ik mijn familie niet wilde lastigvallen, moest ik wel een taxi nemen. 87.000 Rupiah (6.50 euro) wilde ik echt niet betalen. Naar de luchthaven toe is het hooguit 75.000 Rp. Ik ben toen gaan lopen. Het is niet echt ver om van de luchthaven af te komen, alleen regende het natuurlijk weer. Onderweg vroeg ik aan een meneer hoever het lopen was naar de bemo opstapplaats was. Zegt die man: maar dat is zover weg! Ik probeerde me te herinneren of dat ook zo was. Ik heb deze route al meerdere keren gereden en in mijn beleving was dat niet zo ver. Maar goed, je moet ook begrijpen dat voor mensen in Azie 1 kilometer lopen heeeeeeel ver is. Ik wilde verder lopen, maar toen bood de man een rit aan tot aan de bemo standplaats. Achterop zijn antieke Vespa, zonder helm door de regen. Had geen regenjas of paraplu bij me natuurlijk! Bij de standplaats zei ik netjes dank je wel en ging op zoek naar de bemo. Stap ik in een mega plas, die dieper was dan ik had ingeschat. Spleeeeeeeeeeeeeees helemaal onder de drek. Kjeld zou zeggen: tante Arlene u zit onder de prehistorische drek whoehaha. Maar het was echt niet om te lachen. Het leek echt net of ik in mijn boek had gescheten. Bah! De eerste de beste bemo ingestapt en op mijn tas gaan zitten. Als het aan de chauffeur had gelegen, had ik de broek uitmoeten doen geloof ik. Het duurde maar en duurde maar, want zo’n bemo gaat overal wachten totdat er een ziel is die zijn bemo neemt en rijdt dan rustig verder. Ik heb wel geduld, maar dit duurde mij te lang. Ik was zeiknat en wilde wel droge kleren aan. Ik zag opeens een ojek standplaats, heb voor de bemo betaald en heb zowat een uur achterop de brommer gezeten. Die kerel wist dus niet waar de straat was waar mijn tante woonde en ik heb me bij een reisburo bij Losari Beach af laten zetten. Helaas stonden ze op punt om te sluiten en met een heeeel klein beetje informatie over Toraja ging ik de deur uit. Ik wist dat er een internet cafe in de buurt was. Op weg ernaar toe zag ik iemand sateetjes roosteren. Mjammie, daar had ik wel zin in. Wilde wel een paar meenemen jah, maar de man zei dat ik binnen moest gaan zitten om te eten. Tja, meneer mijn broek is nogal vuil en ik wil de boel niet vuil maken. Hij gebaarde dat ik de mandi moest gebruiken. Wat hier?? Maar toen herinnerde ik me ineens dat ik wel een droge en schone broek bij me had. In de wc me omgekleed en het voelde toch ineens een stuk prettiger zo. Lekker gegeten en daarna naar de internet foto’s uploaden.

De reis naar Toraja is per bus gegaan. Gezellig 10 uur hobbelen. Ik was gebroken toen ik in Makale aan kwam. Heb wel geslapen, dus niet veel onderweg gezien ook omdat het weer behoorlijk slecht was. Het was ook al donker toen ik aan kwam. Ik had een hotelnaam door gekregen via de familie, maar waar was ie nu. Met een ojek er naar toe, was een beetje boven mijn budget maar ik moest ergens slapen. De volgende dag ben ik naar het centrum gelopen om een buskaartje terug te kopen en te kijken of ik een gids kon vinden. Kaartje kopen zo gebeurd, maar een gids? Eerst iemand vinden die Engels spreekt! Nee geen geluk hier in Makale. Terug in het hotel mijn probleem vorgelegd over de gids. Zegt de receptionist: ik ken wel iemand. Zo gezegd zo gedaan, zo een gids en vervoer geregeld. Als je in je eentje bent is dat best veel.

Had ik net zo goed die dolfijnen tour kunnen doen :S Ach ja, zo gaan die dingen nu eenmaal. My rent-a-friend Rudi, de chauffeur en ik op pad naar de touristische Ketet Kesu om een begrafenis ceremonie te aanschouwen. Daarna nog een paar plaatsen bezocht. Na afloop betaal je de gids en chauffeur. Alleen wist ik niet dat de gids een commissie aan het hotel moest betalen en ik voelde me er toch niet zo lekker bij. Ik wilde de gids nog minstens 2 dagen inhuren en ik vroeg dus hoe we het verder gingen afspreken. Rudi wilde de dag erop met de brommer weg. Dat zou voor mij weer schelen qua prijs. Ik vroeg of ik naar Rantepao moest komen of dat hij naar Makale kwam. Het was handiger als ik naar Rantepao zou komen. Ik ben gelijk maar gaan verhuizen, want dat scheelde me ook qua prijs in hotels als ik in een gebied kom met meer toeristen –geloof ik-.

Moest weer pinnen, maar ik had in Makale niet echt veel geluk. Mijn ing pasje doet het niet bij veel Indonesische banken. Een meisje dat achter mij in de rij stond bij de pin, bood aan om mij naar een andere pin te brengen op haar brommertje. Gelukkig deed mijn pas het wel, ook al stond er geen logo van cirrus of maestro erop. Ik snap het niet meer. Op een gegeven moment vroeg Paulina waar ik nog naar toe moest. Ik zei dat ik op zoek was naar een internet winkel en Pauilina zei dat ze op weg was naar 1 en dat ik een lift kon krijgen. Het bleek dus op weg te zijn naar mijn hotel, dus dat kwam wel goed uit. Kom ik daar binnen, zitten de pc's op de grond. Okay, dat is ook weer eens wat anders. Alleen trok ik niet meer naar 2 uur. Ik wist niet meer hoe ik moest zitten. Echt dit lijf is echt niet gewend om op de grond te zitten. Ik had dus wel geluk, dat de enige pc waar ik op een stoel kon zitten vrij was! Phoeh.

De volgende morgen een bemo gepakt naar Tantepao. Hier aangekomen heeft Rudi mij eerst naar een hotel gebracht. Daarna op de brommertje door de sawa’s crossen. Dit keer geen toerist tegen gekomen, maar ik geloof dat Rudi daar ook geen zin in had. Het leuke aan Rudi was, is dat hij in mijn voordeel dacht. Hij vertelde aan de kaartjesverkoper (als ik entree moest betalen) dat ik zijn nichtje uit Nederland was en dan hoefde ik maar de helft te betalen hahaha. Er werd mij veel uitgelegd over de Toraja cultuur en het was ook gewoon gezellig. Ben uitgenodigd om bij zijn moeder thuis een bakkie te doen. Onderweg had Rudi durians gekocht. Nog nooit gegeten, maar je moet het gewoon proberen. Ik kan je vertellen dat het niet echt vies is, maar ook niet echt lekker. Ik kan niet uitleggen hoe het smaakt, dat moet je zelf ondervinden ;P Bij Rudi thuis kreeg ik bij de koffie, koekjes aangeboden. Oh er waren zelf koekjes bij die ik al in jaren niet meer had gegeten. Tante Lily maakte die vroeger altijd, maar helaas is tante Lily er niet meer en de koekjes ook niet meer. Ik zat helemaal afgetankt toen ik bij Rudi weg ging. Ik was nog even gaan internetten, want ik wilde een ticket van Makassar naar Denpasar kopen. Ja, dikke neus! Die k@ Lion Air: geen betaling via de credit card mogelijk. Zelfs niet als je vanuit NL probeerd (thanks Kis!). Viel tot 2 x de stroom nog eens uit en toen ik terug in het hotel kwam...

Ik was tegen een uur of 12 terug en toen ik binnen kwam, sprong iemand op van de bank. Ik dacht dat het de nachtwacht was. Die vroeg mij in het Maleis of ik alleen was en of ik in het kleine kamertje sliep. Ik zei: yah en liep heel snel naar boven. Ik was nog met aan de telefoon met zusjelief om te kijken of zij een ticket kon boeken. Lukte dus echt niet! Tijdens het bellen werd er ineens op mijn deur geklopt: “Hello, hello.... En ik dacht echt: WTF is dit joh! Ik hield mij stil en wachtte af wat er ging gebeuren. Gelukkig niks, maar ik heb toen mijn kingsize bedje verschoven tegen de deur aan. Ja he, met dat slot slaap ik niet rustig. De volgende dag ging ik hiken met Rudi en ik vertelde het verhaal. Hij vond het maar raar, maar hij zou er later aan de hoteleigenaar gaan vragen wat er nou precies aan de hand was. Eerst naar de markt een kijkje nemen. Nou dat is heel wat anders dan in Nederland. Maar als je de foto’s ziet begrijp je wel waarom. Nadat we bij de markt waren geweest gingen we eerst wat eten halen voor onderweg. Daarna en bemo naar Batutumonga genomen en zouden daar vandaan naar beneden terug lopen. Door de sawa’s heen, langs de sawa’s heerlijk rustig. Niemand om ons heen, okay buiten de mensen die hard aan het werk waren dan. Echt heerlijk dagje gehad, vreselijk warm ook nog. Toen we terugwaren ging Rudi in het hotel eens vragen wat er nou precies aan de hand was. Wat blijkt nou. Een vriendje van 1 van de jongens die in het hotel werkt, was in het hotel blijven crashen. Hij was degene die mij aansprak toen ik binnen kwam. Ik weet ook zeker dat hij het was die ook op mijn deur had geklopt. Rudi zei dat het geen manier was om met toeristen om te gaan, vooral niet iemand die alleen was. Helaas was het tijd om afscheid te nemen van Rudi en Toraja. Ik heb nog bij de internet gezeten om een poging te wagen om te ticket te kopen. Zonder succes. Belde Edwin op en die zei dat ik beter op de luchthaven een ticket kon kopen. Er was nog plek, dus dat moest geen probleem zijn. Toen ik terugkwam in mijn hotel zaten 3 jonge gasten tv te kijken en ik heb weer mijn bed verschoven voor mijn eigen gemoedsrust. Morgen weer 10 uur terug hobbelen en misschien zie ik nu meer van het landschap haha