Bunaken

Tja als het regent, dan regent het ook. Gekscherend had ik al naar mijn moeder en zus ge-smst dat ze de naam Ujung Pandang moeten veranderen in Udjang Pandang ;p Het houdt echt niet op en ik voel me dan zo immobiel. Het is moeilijk om wat te ondernemen. Je moet zowat zwemmen als je de straat op gaat en als het veel regent heb je een slechte verbinding met internet, dus kan je ook niet uitzoeken wat er te doen is. De familie moet ook gewoon zijn gang kunnen gaan, dus die val ik er ook niet mee lastig.

Ik had niet echt een planning voor Sulawesi. Okay eerst familie bezoeken en daar vandaan verder reizen. Alleen wist ik niet wat nou het verstandigst was: Makassar, Manado, Toraja, Makassar, Selayar, Makassar of andersom. Het probleem is Makassar. Dat ligt tussen alle bestemmingen in en is de aanvlieghaven van Sulawesi. Je kan daar dus niet om heen.

Dus... Eerst Selayar dan maar. "Waarom ga je daar naar toe?", was de vraag van de familie. Het is een eind met de bus en hoeveel dagen wil je eigenlijk op Sulawesi doorbrengen? Daar zat dus de crux: hoeveel dagen Sulawesi? Je bent namelijk een dag onderweg voor de bestemmingen Manado, Toraja en Selayar. Ja echt waar, ohwkee even rekenen...

Op aanraden van de familie ben ik naar Manado gaan vliegen. Vandaar uit kon ik de boot naar Bunaken eiland pakken. Daar vandaan kan je een dolfijn-tour gaan doen. Een paar daagjes daar blijven en terugvliegen. Wilde eerst vanuit Manado met de bus naar Toraja gaan, maar de familie sloeg steil achterover toen ik dat vertelde. 3 dagen en 2 nachten ben je onderweg in de bus! Goeie genade, dat is nou ook weer niet de bedoeling.

Eerst maar het stukje Bunaken doen en dan zie ik wel verder hoe en wat.

Had een avondvlucht naar Manado met Lion Air. Nou het is hetzelfde liedje met al die 'goedkope' airlines: vertraging en de service is ook niet echt best. Het boeken van een vlucht op internet kan je wel shaken. Dat werkt dus niet! Dan ben je overgeleverd aan een reisburo of zelf naar de luchthaven gaan om een ticket te kopen. Mijn ticket bij een reisburootje gekocht en via internet al een kamer in Manado gereserveerd. Ik zou namelijk laat aankomen en dan gaan er geen boten meer naar Bunaken eiland. Ik moet eigenlijk zeggen: geen boot meer. Er gaat maar 1 keer per dag een publieke boot. Vanuit Makassar had ik ruim een uur vertraging, dus ik zou erg laat in mijn hotelletje aankomen. Er gaan in ieder geval airport taxi's ;)

Toen ik het vliegtuig inliep, hoorde ik iemand in business-class bellen. Hij vertelde dat hij om enbepaalde tijd bij het Celebes Hotel in de haven zou zijn. Aan zijn accent te horen kwam hij uit Nederland. Nou, ik ga straks gewoon brutaal vragen of hij een taxi wilt delen, ik moet ook naar het Celebes Hotel. In het vliegtuig kwam ik aan de praat met Vesta, een vrouw die in Manado woont. Ze bood mij al aan om bij haar te blijven slapen als ik geen kamer meer kon krijgen in het hotel. Ik vertelde haar over de man in business class en dat ik hem zou vragen over de taxi.

Zo gezegd zo gedaan. Bij aankomst ging ik eerst zoek waar hij was. Dat was niet zo moeilijk. Ik liep naar hem toe en vroeg: " Mag ik zo brutaal zijn om te vragen of jij een taxi met mij wilt delen? Ik hoorde namelijk dat jij naar het Celebes Hotel moet." Het was niet brutaal en het kwam hem wel goed uit. We moesten alleen op bagage wachten en zijn medereiziger. Frank, heeft namelijk een resort op Bunaken eiland en alle twee de generatoren waren uitgevallen. Hij was met oud en nieuw op Bali geweest en had daarvan daan zijn projectleider opgepikt en aan zijn lurven mee genomen naar Manado.

Met z'n 3-tjes in de taxi naar de haven gescheurd. De taxi's rijden hier ook hard. Alleen anders dan in India. Ik vind dat ze in India betere chauffeurs zijn. Omdat we zo laat waren geland, was er ook bijna geen verkeer op de weg. Het was ruim een half uur en ik ben netjes bij het Celebes Hotel afgezet en Frank vertelde waar en hoe laat ik de boot kon pakken. Ik kon ook al vanavond mee, maar ik dacht niet dat ik het zou trekken. Ik had al geboekt en dan kon ik het rustig aan doen. Achteraf gezien had ik beter mee kunnen gaan, want dat had me veel tijd gescheeld. Maar goed, hier kan ik weer van leren toch?

Eerst naar de markt een kijkje nemen. Moest weer naar de pin en de eerste 3 accepteerde mijn kaart niet. Het zal weer eens niet zo zijn. Op zoek naar de pin, kwam ik terecht op een begraafplaats midden in de stad tussen allemaal woningen. Heel apart.. Zelfs grafstenen met Nederlandse tekst erop. Een bemo genomen en uitgestapt waar het druk uit zag en gelukkig een pin gevonden. Ook naar een internetwinkel gegaan om een ticket terug te boeken. Tringgg. Huh?!

Mijn telefoon ging. Het kon niet een telefoontje uit Nederland zijn. Die lagen nog te slapen. "Ja, met Frank. Hoe is het? Je moet om 2 uur de boot bij de markt pakken. Om 12 uur word je opgehaald bij je Hotel door Amir onze hulp. Hij brengt jou naar de boot okay?" Euh, okay.

En nog voor 12 uur was Amir er. Achterop het brommertje naar de haven. Werd naar de boot gebracht en moest daar wachten totdat we zouden gaan. Zo'n publieke boot is net een bevoorradings boot. Er gaat van alles mee. Ik was trouwens behoorlijk positief over het weer. Ik had zelfs mijn bikini aangetrokken. Helaas te voorbarig geweest, want het begon me toch te hozen!! Echt niet te zuinig en we moesten nog weg. O jee, Tess ik krijg een deja vu nu. Waar is Alicia Keys??!!! Whoehahaha. Het viel gelukkig mee. We hadden er veel eerder kunnen zijn als de 3de motor het ook deed.

Ben bij aankomst opgehaald en afgezet bij een fijn modderpad, dat naar mijn hotel zou lopen. Gelukkig was er een mener die ook die kant op moest en samen glibberden wij richting strand. Had mijn slippers uitgedaan anders was ik geheid op mijn muil gegaan. Ik moest het strand aflopen en daar was mijn hotel. Moest wel een mega trap op, maar dat gaf weer een bijzonder goed uitzicht over de zee. Frank stond me al op te wachten en liet mij zijn resort zien.

In Panorama hotel (zijn buurman), had kamers voor 150.000 rupiah en daar zaten 3 maaltijden bij. En het waren allemaal goede maaltijden. Ik heb gesnorkeld en helaas niet op de dolfijnen tour gegaan. Ik was de enige die wilde en vond 500.000 rupiah een beetje teveel van het goede! Ik wil hier weer naar toe. En dan wat langer blijven. Dan kan ik die dolfijntjes wel zien.

O ja, ik heb foto's op de web album van picasa gezet. Als je al een uitnodiging hebt gehad van mij, zou je ook de album met foto's van Indonesie kunnen bekijken. ik moet ze nog updaten dus blijf kijken!!!

Dikke kus Arlene