Makassar

Was weer vroeg op pad naar de luchthaven eerst terug naar Kuala Lumpur en daarna door naar Ujung Pandang oftewel Makassar. Het had nog wel even voeten in de aarde met de overstap. Ookal moest ik in dezelfde terminal zijn, is het weer 1 grote goocheldoos op KLLCT. Bagage ophalen van het bandje, inchecken voor de volgende vlucht, boarden voor de volgende vlucht… Het is allemaal niet zo moeilijk. Ja dus. Als je voor Indonesie zou moeten inchecken dat zou dat toch bij International moeten zijn, In de ogen van Air Asia is dat dus Domestic. Tja, dan kan je lang zoeken naar de check-in balie. Ik had krap 2 uur tussen de vluchten zitten en dit kost tijd! Eindelijk erachter gekomen dat ik dus bij Domestic moest zijn en begint de check in stewardes moeilijk te doen over het gewicht van mijn rugzak. Het was 16.1 kilo en ze hanteren bij Air Asia 15 kilo, tot 20 en over 20 kilo. Ik had geen handbagage omdat ze op Langkawi niet moeilijk deden over die 16.1 kilo. Stelde voor om wat uit de tas te halen, maar het mocht uiteindelijk gewoon mee.

Had zin in iets te eten en ik wist dat er een Mc D op de luchthaven zat. Alleen had ik geen Ringgits meer. Op zoek naar een ATM dus… Owkay, er was er maar 1 en er stond een rij. Ondertussen kwam ik aan de praat met iemand in de rij en we hadden het over van alles en nog wat en ondertussen verging ik van de jeuk. Had op Langkawi het klamboetje opgehangen , dus daar kon het niet helemaal aan liggen. Ik zat helemaal onder de kleine rode –en jeukende- bultjes. Zegt die man: oh, je bent door zandvlooien gebeten. Zandvlooien?! Ik had er wel eens over gehoord, maar nooit zelf meegemaakt. De avond ervoor waren we met z’n allen naar het strand gegaan en ik dacht eigenlijk dat ik gebeten was door mieren. Dat was ook het geval, maar daar boven op ook nog eens zandvlooien. Lekker dan!

Eindelijk geld gepint en op naar de Mc D. Ging daar ook niet echt soepel, maar goed. Op een gegeven moment werd het toch echt tijd om te gaan boarden en bij de immigratie stond toch weer een rij! Net als toen ik uit India terugkwam. Alleen ging het super traag. Weer rij 1 gekozen en toen ik door de security kwam, had ik nog maar 10 minuten. Oeps. Ik rennen en zag geen rij staan bij de gate, dus dacht ik eigenlijk dat ik al te laat was. Vlucht vertraagd!!! Thanks Air Asia… Dit keer in mijn voordeel. Ben toen maar wat chocolade gaan kopen in de duty free winkel voor de familie. Had ik het maar op Langkawi gedaan, had ik voor hetzelfde geld meer kunnen kopen. Of is het minder hoeven te betalen voor dezelfde hoeveelheid chocolade ;P

4 uur later landde het vliegtuig. Het regende. Huh? Regen? Jaha regen!! Regenseizoen in Indonesie of wist je dat niet? Nee, dat ist ik niet. Daar had ik me dus niet op ingelezen. Heel toevallig had ik gisteren toen ik op weg naar yoga ging een bui over me heen gekregen, maar buiten dat is het behoorlijk droog geweest. Toen ik mijn tas ging ompakken in Phuket, had ik Edwin mijn regenjas meegegeven. “Heb ik toch niet nodig”, hoor ik mezelf nog zeggen. Aargh, wat een sufferd ben ik toch. Ach, misschien is het maar een kortstondige bui. Was het ook, alleen de dagen die erop volgenden waren buien die zowat de hele dag duurden. Kan je niet echt wat doen.

Ik ben naar Makassar gekomen, omdat mijn ouders hier geboren zijn. Wilde wel eens weten waar ze opgegroeid zijn. Had gehoord dat er in de buurt van mijn tante Hasna een hotel zat en mijn plan was dus, dat ik eerst zou inchecken en daarna mijn tante zou opzoeken. Anders denken ze dat ik bij ze blijf slapen en dat wilde ik niet. Wilde mijn familie niet tot last zijn. Het hotel waar ik naar toe was gegaan, was best prijzig en ik belde mijn moeder om te vragen naar de naam van de hotel. Bestond niet meer! In plaats van dat kleine hotelletje stond er een grote Mercure Hotel. Daar gaat Arleentje niet in zitten hoor. Dan maar aan de familie vragen waar ik 1 kan vinden. Mijn tante was er dus niet, maar gelukkig was mijn nichtje Henny er wel. Zij is samen met Nina de enige die redelijk Engels spreken. Helaas ging Henny richting Jakarta, waar haar moeder en zus zijn. Stik, dat kan nog wel eens moeilijk gaan worden met de taal geloof ik. Ik heb afgelopen jaar geen poging gedaan om een beetje Maleis te leren. Ben zelfs mijn ‘handige zinnen’ boekje vergeten –zucht-

Henny vroeg wat ik wilde doen in Makassar en ik vertelde dat ik in ieder geval het oude huis van mijn ouders wilde zien. Met z’n 2tjes in een becak op zoek gegaan… Ennn gevonden! Voordat ik naar het hotel zou gaan, moest ik eerst wat eten met Henny en Robby (neef). Dat was lekker :D Net alsof ik bij oma Tien thuis zit te eten. (Mam, uw eten is ook altijd lekker hoor) Ben op weg geholpen naar een hotelletje vlak om de hoek. Een simpel kamertje met eigen toilet en douche, wat wil ik nog meer. Had zelfs airco. Er lag geen laken op het bed, dus ik was erg blij met mijn lakenzak. Airco uitgezet en lekker slapen.

Had al om 8 uur met Henny afgesproken, omdat ze vroeg naar de luchthaven moest. Hebben gezellig zitten kletsen totdat ze weg moest. Moest met Robby mee naar tante Niah (zus van Hasna) om de familie te ontmoeten. Heb verder nog veel neven ontmoet. Heb verder weinig van Makassar gezien. Mede door het weer. Je veel binnen, want buiten is niet te doen. Heb een paraplu gekocht maar dat houdt alleen mijn hoofd droog. Ik wilde foto’s maken, maar dat nieuwe toestel dat ik gekocht had, was OOK stuk. Ik begrijp er helemaal niks meer van. Echt niet. Vertelde dat ik foto’s wilde maken, maar dit niet meer kon. Hebben ze mij naar een mall gebracht zodat ik een toestelletje kon kopen. Een simpel ding dat een oplaadbare battterij heeft. Verder naar een Rumah kampung geweest en met Robby naar Fort Rotterdam.

Ik had hele andere plannen voor Sulawesi, maar dat komt in mijn volgende blog.